می دانم که ....(‌اولین پست سال 1387)

می دونم خیلی بهت ظلم شده، می دونم تا نیمه شب تو آژانس کار می کنی تا بتونی قسط های عقب افتاده رو بدی، اینو هم می دونم که از خونت تا محل کارت هم مسافرکشی می کنی.می دونم احترامت از بین رفته یا بهتر بگم احترامت رو از بین بردن.می دونم دلت از خیلی چیزا پره، می دونم بخاطر اینکه خواستی به حقوقت اعتراض کنی تو رو زدند،دستگیرت کردن و بردن، حتی این رو هم می دونم.....
اما تو همیشه سعی کردی بهم یاد بدی به کسی ظلم نکنم،دست کسی رو رد نکنم،یادم دادی به بزرگترم احترام کنم، یادم دادی به کسی دروغ نگم، دل کسی رو نرنجونم. یادم دادی چطور درست زندگی کنم، یادم دادی.....
معلم عزیز امیدوارم همیشه همین جور صبور و مهربان بمانی....
روزت مبارک ای کسی که درست زندگی کردن را به من آموختی....

*از اینکه نتونستم یه مدت زیادی وبلاگ رو به روز کنم از همه شما دوستای عزیزم معذرت می خوام.راستش چند وقتیه حوصله ندارم چیزی بنویسم، حتی به سرم زده بود وبلاگ رو تعطیل کنم اما محبت های شما این اجازه رو بهم نداد.
موفق باشید.